May nakapagsabi sa akin na kaya ko raw napapanaginipan ang mga taong mahalaga sa akin ay dahil iniisip at naaalala nila ako.
Kahapon, napanaginipan ko ang mga pinsan ko’t tiya na nasa Iloilo. Pangangamusta ang naririnig at yakap ang natatanggap ko mula sa kanila. Kakaiba ang hatid na init ng kanilang haplos, nararamdaman ko ang pagkasabik. Hindi ako kumurap, kinabisa ang bawat anggulo ng kanilang mukha. Kailanma’y hindi ako nag-iwas ng tingin sa takot na baka bigla silang maglaho at magising ako.
Kagabi, nahirapan akong makatulog. Ilang ikot ang ginawa para makatulog. May mga pagkakataon talagang hindi sapat ang pagod para magpahinga.
Kung mayroon mang mas nakakatakot pa sa bangungot, siguro iyon ang hindi mo pagbisita.
Parang isang araw lang kapwa tayong nangangarap ng bukas na nasa mga bisig pa rin ng isa’t-isa. Kapwa ayaw lumayo, kapwa takot maiwanan at kapwa ayaw sumuko.
Tuwing naiisip ko iyon parang tinutusok ng karayom ang puso ko. Kay bilis naman ng mga pangyayari. Hindi ko napansin na hindi na pala kasing higpit ng dati ang iyong mga yakap. Ang iyong halik, hindi na malalim at nakakalunod, kulang na sa tamis at hindi na nanunudyo. Hindi ko napansin na hindi na pala umaabot ang iyong mga ngiti sa iyong mga mata. Ngayon lang.
Paanong nagising ka na lang na hindi mo na ako mahal?
Me: Sir, if I go live somewhere far away like in the middle of the ocean, will the anger inside of me disappear?
Him: *sighs*. It doesn’t matter where you live. What matters is wether you still have the anger inside of you or not.
Me: Does that mean that I need to achieved enlightenment?
Him: *chuckles* Not really. The only way to get rid of your anger is by fighting it. Stand your ground and fight back. Enlightenment is what you get when you win that battle.
And now I guess it’s my turn, so I walk away and start wiping my tears, and I pick every piece of myself shattered on the ground and I swear to never look back. I throw the hate away, so far that it disappeared.
Hanggang kailan mo akong balak iwasan Tampuhang mistulang nagmamatigasan Diba’t pag-ibig ay pandalawahan? Ngunit ako ngayo’y mag-isa na lang na lumalaban.
Bawat patak ng aking luha ay panghihinayang Sa lumipas nating tagpo’y kalungkutan ang nakikinabang Ilang beses mang sabihing kaya pang humakbang
Umasa man pero talagang hanggang doon nalang.
— Blythe Naza
Larawang kuha ni Jucel Faith
Iba ang ninanais ng puso Mas lalo na ng mga matang pagod ng umiyak Isang malaking kasinungalingan ang pagtatampo o ang pagmamatigas Hindi ako hihingi ng tawad sa paglimot sa pag-ibig na pilit mong sinasalba. Ngunit di rin magmamakaawa na lumaban pa.
Hindi ko alam kung ano talaga ang nais mong ipabatid noong sabihin mong maghintay lang ako at may tatapusin ka pa. Na babalikan mo ako pagkatapos ng lahat. Naisip ko na baka hahanapin mo na naman ang sarili mo sa ibang tao, sa ibang lugar— malayo sa akin dahil nilalayo kita sa tunay na ikaw. Siguro sa pagkakataong ito, hindi kana mawawala.
Imposible. Imposibleng mawawala ka na naman dahil naubos na naman kita. Kaya baka, napagod ka. Baka magpapahinga kana naman ulit at babalik kapag nagkaroon kana ulit ng lakas. Siguro sa pagkakataong ito, hindi kana manghihina.
Nakakapanghina. Na baka ang gusto mo lang talagang iparamdam sa akin na mahirap akong mahalin. Kaya, sige, tapusin mo na.
— Jucel Faith
Larawang kuha ni Melody Pabroz
Pinili kong umiwas at paunti-unti ay lumayo sa’yo, dahil pilitin man ng loob kong ilabas ang nararapat na pagmamahal ay hindi na maibabalik pa ang dati. Pinilit ko ang sariling bigyan ng isa pang pagkakataon, ngunit hindi ko na talaga kaya pang magkunwari, lalo na ‘pag nakaharap sa salamin.
Mahal, wala na. Pagod na akong umintindi. Ang akala kong simpleng away lang ay mas lalong tumindi. Nauwi sa parang ‘di na kita kilala, siguro hindi mo rin ako masisisi kung sasabihin kong “hindi na tayo maisasalba pa”.
Ang hirap mo namang mahalin.
Dati takot pa akong mawala ka pero ngayon, hindi na ako nagdadalawang-isip na ika’y balewalain. Kung dati, hindi ko pa kayang gawin ang unang hakbang. Ngayon, pasensya na ngunit tayo’y hanggang dito na lang.
Alam mo bang ginagawa kong pampatulog ang kape? Alam mo bang hindi sapat ang isang tasa lang?
Gising ang diwa ko bawat alas diyes ng gabi hanggang batiin ako ng araw. Nararamdaman ko ang init subalit hindi abot sa puso. Hindi ko na hinihipan ang kape ko, tila sanay ng mapaso — baka nasobrahan lang sa pagkamanhid.
Alam mo bang nakakalimutan ko itong lagyan ng asukal? Alam mo bang nakalimutan ko na kung ano ang lasa ng matamis?
Walang kasing pait ang pagpilit sa sarili na kalimutan ka. Ni sarili kong laway ay takot akong lunukin dahil baka bumara sa lalamunan ko ang pangalan mo.
Alam mo bang tinatawag pa rin kita sa aking panaginip? Alam mo bang ikaw ang hinihintay kong idlip?
— Jucel Faith
Likhang sining ni: Thadar (via Pinterest)
Inabo na ang kwadernong nagtataglay ng mga sekreto ng bawat kong hinanaing, napalyang ipagsigawan kahit ubos-sigaw kong inidaing.
Uhaw ako sa tubig, dahil sinanay ko ang sariling makuntento sa namamagitang dalawang panlasa – ang tamis at pait. ‘Di ko rin namalayang nalunod ako habang namamangka sa hiwaga nitong taglay. Nakakasuka pala talaga kapag naging maligamgam ang pakiramdam.
Kung alam lang sana ng bituin kung kailan siya dapat mapaglipasan ng ningning, ay hindi na dapat siya maghintay sa dalangin ng pusong pinagkaitan siyang hilingin.
Believing that you won’t abandon me, I built trust with my shaky hand.
Preparing myself is the hardest step I had ever accomplished so far. You know I always withdraw without even trying, and beyond proud for stepping forward. It took me at least a year planning not to sound doubtful, and another year to gather courage. Even this wall of bricks thought I couldn’t make it. They become rigid whenever I hear you say, “I love you”, as if creating walls to protect myself from getting hurt.
Reminiscing is a satisfying feeling. We made it. We’d surpassed the rainy three years, my love. Three years of not wanting the rain, but celebrating it when it pours. Repeatedly plastering the holes on the roof that sheltered us.
If only I had seen the storm coming, we might have still call ourselves “home”.
— Jucel Faith
Darling, I didn’t expect that we had fallen out of love. I never thought I would be the reason for the tears running down on your face like razor blades. We never foresee that the time where we’ll say the words, “goodbye” to each other will come. We are not even prepared to face this kind of feeling. We won’t be watching how the sun sets – together.
I thought we’ll make it until the next sunrise comes.
Our heart was filled with despair, and darkened by false hope. You and I are prisoners and victims of this war. And now that the fight is over, both of us are left shattered. The emptiness and storm are gone, and even the rain had passed. It was hard. It was really hard.
It took every piece of our hearts. And we’re finally coming home at last, but no longer under the same roof.
facebook.com/UnworthyofyouPH 